Amnesia odc. 3

Ten pokój był podejrzany. Jaki normalny człowiek może mieć coś takiego w domu? Dziwne obrazy, wszędzie tak ciemno....

Pełno drzwi, ciekawe dokąd prowadzą. To podejrzane. Prawie wszystkie drzwi są zamknięte. Jedyne otwarte to te przez które wychodził ''lekarz''. 

Ten pokój jest taki mroczny...

Powiedział, że później mi wszystko wyjaśni. Mam mętlik w głowie. Chyba jednak odpocznę.

2 godz później...

-Hej, śpisz? Przepraszam jeżeli cię obudziłem. Przyniosłem ci suche ubranie. Nie wiem czy ci się spodoba, ale innych nie mam...

mieszkam sam.

Nie wiem czemu ale gdy wchodził poczułam się tak jakbym go znała od zawsze. 

- Dziękuje-odpowiedziałam 

- Jak poczujesz głód to zejdź na dół. Hmm... Nie wydaję mi się żebyś mogła zjeść zwykłą sałatkę, no ale cóż. Chyba coś się znajdzie. 

- Do zobaczenia. A, i jeszcze coś. Otworzyłem ci łazienkę. Możesz wziąć prysznic.

Wyszedł. Jeszcze więcej pytań, niż odpowiedzi. Dziwne tyle czasu, ale głodu nie czuję.

Dobrze, a więc się przebiorę. Wreszcie wezmę prysznic.

Godzinę później...

- No lepsze to niż nic. 

Teraz zejdę na dół. Chcę wiedzieć co dalej. 

Schodziłam powoli po schodach. Miałam wrażenie jakby ''mój'' 

pokój był oddzielony od całego domu. Więc tylko tamten pokój był taki mroczny? Ale dlaczego? To naprawdę dziwne. Usłyszałam muzykę, ktoś grał na pianinie. To lekarz.

- O! Przepraszam nie zauważyłem cię i przepraszam też za to, że się nie przedstawiłem wcześniej jestem Robert Stanly.

- Nic nie szkodzi....A ja eeee jestem....emmm

Znowu to samo. Dlaczego ja nic nie pamiętam..

- Hmmm.....nie mogę powiedzieć, że wiem jak się czujesz, bo nigdy nie miałem zaniku pamięci. Ale może mogłabyś wymyślić sobie imię? 

- Eeee... - nie wiedziałam co powiedzieć.

- Będę na ciebie mówił Paige.... od słowa  ''strona''Dodałem tylko ''i'' przed '' g'' 

Ten uśmiech...jakbym go gdzieś już widziała. 

- Musimy porozmawiać Paige...

- To my nie rozmawiamy?

 - Myślę, że powinnaś zatrzymać się u mnie na dłużej. W zasadzie to nie masz innego wyboru...

- Dlaczego!? 

- A co, masz gdzie wrócić? Przecież NIC nie pamiętasz a, poza tym TO cię zabija!

- Co mnie zabija!? Nie możesz mi powiedzieć wprost o co chodzi? 

Dlaczego straciłam pamięć!? To wszystko jest takie tajemnicze.

- To wampir...

- Co!? 

- Być może, a raczej na pewno o tym nie wiesz, ale wampiry istniały od zawszę. Ukrywały się w ciemnościach nocy. Wampir czystej krwi potrafi przemienić człowieka w takiego samego jak on krwiopijcę , ale ten utraci swoje wszystkie wspomnienia. Nie będzie także pamiętać tego, że został ugryziony. Ale to zostało zabronione już kilka set lat temu. 

- Nie rozumiem jak głupi był ten który cię tak skrzywdził. Wiem, że to dla ciebie trudne. Postaram się ci pomóc. Tylko musisz mi zaufać....

Koniec odc.3